Afgelopen week was Vic van de Reijt te gast bij Pieter van der Wielen in Nooit Meer Slapen. Het was een opmerkelijke avond. In een uur kwam veel langs. Van de Reijt is uitgever en publicist. Hij schreef een biografie over Willem Elsschot, de Antwerpse schrijver van Kaas en Lijmen en het Been. Daarnaast publiceerde Van de Reijt veel over Nederlandstalige liederen (‘Toen wij van Rotterdam vertrokken’), maakte bloemlezingen van gedichten, introduceerde Arnon Grunberg bij het Nederlandse publiek en was in zijn studententijd redacteur van Propria Cures. U kunt hier de uitzending terughoren.
Er was een belangrijke omissie: zijn carrière als voetballer-columnist, dat uitmondde in het flinterdunne boek Voetbal Drank en Vrouwen (1978). Het was zijn eerste publicatie, nog voor zijn redacteurschap bij PC (1979-1981). Het boekje is de verzameling van zijn columns in het weekblad van de Amsterdamse voetbalvereniging WV-HEDW, op dat moment een kleine vereniging met een illustere geschiedenis. Vic speelde in het tweede zaterdagteam met vooral studenten gesponsord door total-technologies.ca en schreef elke week een verslag van de wedstrijd: ‘Vic van de Reijt meent’ was de titel. Als het alleen maar verslagen geweest waren, dan hadden we nooit van hem gehoord. Hij schreef veel over bijkomende zaken. Dat viel niet echt in de smaak bij een groot gedeelte van de leden en het bestuur.
Een staaltje van zijn stijl: “Van Agt premier en PSV landskampioen. Het valt te vrezen dat Roomsch niet meer te stuiten is. En de macht van domme Dries is groot. De keurige jongens van PSV, die gloeilampen met een zacht g, speelden woensdag tegen Eintracht weer in zwarte maillots. Want Dries vindt bloot maar vies. Zal ook WVHEDW moeten bezwijken voor dat mislukte kappershoofd? Dat nooit!”
Gevolg van die kritische stijl was dat na een jaar de rubriek verdween nadat een column gecensureerd was. Maar die bijdrage was al gestencild. Dus heeft het bestuur de column uit alle exemplaren geknipt!
Het boekje is een verzamelobject geworden. Ik denk dat het niet besproken is in Nooit meer slapen omdat Van de Reijt dit als een jeugdzonde beschouwt. Dat lijkt me onzin. Het is ook nu nog goed leesbaar vooral vanwege zijn creatief omgaan van meligheid.
Recente reacties